Ταγκόπουλος

Επώνυμο Ελλήνων λογοτεχνών. 1. Δημήτριος (Ύδρα 1867 – Αθήνα 1926). Από νεαρή ηλικία εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε ιατρική της οποίας και αναγορεύτηκε διδάκτορας (1890). Tην άσκησε μάλιστα ως επάγγελμα για ένα μικρό διάστημα στους Σοφάδες, τελικά όμως στράφηκε στη δημοσιογραφία και στη λογοτεχνία. Αυτοδίδακτος στον τομέα αυτό, θήτευσε στο έργο των προσώπων που κυριαρχούσαν στα γράμματα εκείνη την εποχή: του Ροΐδη, του Ν.Γ. Πολίτη, του Δημ. Βερναρδάκη και επηρεάστηκε επίσης από το κήρυγμα του σοσιαλισμού. Διετέλεσε αρχισυντάκτης της αθηναϊκής Εστίας και με το ψευδώνυμο Νουμάς χρονογράφος της (1899-1903). Ίδρυσε το περιοδικό Νουμάς, στο οποίο ήταν διευθυντής από το 1903 έως το 1925 (α’ περίοδος 1903-17, β’ περίοδος 1918-22, γ’ περίοδος 1922-24). Από το 1914 διετέλεσε γραμματέας της Σχολής Καλών Τεχνών και στην περίοδο 1920-22 διευθυντής του εκδοτικού οίκου X. Γανιάρης και Σία. Το 1923 τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών. Από το 1921 έως το 1923 συνεργάστηκε ως χρονογράφος στο αθηναϊκό Έθνος με το ψευδώνυμο Ο κ. Ιερεμίας. Εκτός από μερικά δημοσιεύματά του στο Ραμπαγά και στο Άστυ, όλη η άλλη λογοτεχνική του εργασία δημοσιεύτηκε στον Νουμά. Από τα δημοσιεύματα αυτά διατυπώθηκαν σε βιβλία τα παρακάτω: Πρώτοι στίχοι (1890, ποιήματα), Τα τραγούδια του Ραμπαγά (1898, ποιήματα), Του Νουμά, φαινόμενα και πράγματα (1901), Σκόρπιες μολυβιές (1915), Πίσω από τα κάγκελλα (1919), Φιλολογικά πορτραίτα (1922), και τα 4 βιβλία με σημειώματα, αναμνήσεις και κριτικά σχόλια. Έγραψε επίσης τα πεζά έργα (διηγήματα και μυθιστορήματα) Οι απόγονοι (1914), Τρία διηγήματα (1919), Πλάι στην αγάπη (1920), Αγαπώντας κι άλλα διηγήματα (1922), Θέμης Βρανάς (1923), Δυο αγάπες (1924), το κριτικό δοκίμιο Ο προφητικός (1929), ανάλυση του Δωδεκάλογου του γύφτου του Κ. Παλαμά, τα θεατρικά έργα Ζωντανοί και πεθαμένοι (1905), Ο άσωτος (1906), Οι αλυσίδες (1907), Στην οξώπορτα (1909), Ο αρχισυντάκτης (1912), Δραματικές σκηνές (Στην οξώπορτα, Το μαύρο χέρι, Ολόγυρα στους τάφους, 1913), Άνω σχώμεν τας καρδίας (1918), Δράματα α’ τόμος (ανατυπώσεις, 1920), Ο λυτρωμός (1921), Η μητέρα (1923) καθώς και τα βιβλία πολεμικής Οι ουλάνοι του θανάτου (1917), Η τραγωδία ενός βασιλέως (1918), Το όνειρο του εφέδρου (1918) και Οι Βούλγαροι (1918). Επιμελήθηκε επίσης τη Νέα λαϊκή ανθολογία, (1899), με ποιήματα Ελλήνων ποιητών. Ο Δ.Τ. υπήρξε οπαδός του Ψυχάρη και έπαιξε σημαντικό ρόλο στον αγώνα για την επιβολή της δημοτικής. 2. Πάνος (Σοφάδες Θεσσαλίας, 1895 – Μαρούσι, 1931). Ήταν γιος του Δημήτριου Τ. Η πρώτη του εμφάνιση έγινε από τις στήλες του περιοδικού Νουμάς. Χρημάτισε εκδότης και διευθυντής του περιοδικού Πυρσός (1917-19) και αργότερα του Νουμά (1929-30). Η ποίηση του Τ. είναι επηρεασμένη από τα αγγλικά ποιητικά ρεύματα της εποχής του. Λυρικό είναι το περιεχόμενο των έργων του τα οποία είναι κυρίως φυσιοκρατικά. Τα πεζογραφήματά του είναι κυρίως ηθογραφίες λαϊκών τύπων της αθηναϊκής κοινωνίας ή και προσωπικές αναμνήσεις. Από τα έργα του ιδιαίτερα αξιόλογα είναι τα: Πρόζες (1915), Δροσοσταλίδες (1916), Λουλούδια, έρωτες, ταξίδια (1924), Λυρικά (1921), και Γυρίσματα και ξέφωτο (1924), Η ζωή που πέρασε (1928) και Ένα διαμάντι (1929). Ο λογοτέχνης Δημ. Ταγκόπουλος.